Gustafi u Boogaloou: Dva sata irsko-istarske štale
U povodu Dana Svetog Patricka Zagrepčanima je ponuđena double-bill atrakcija: Edi East Trance Blues i Gustafi, dva banda Edija Maružina koja su oduševila svojim nastupima bez ikakve zadrške. Gustafi su jednostavno idealan band za proslave svake vrste
U povodu Dana Svetog Patricka, irskoga nacionalnog blagdana koji se slavi u cijelom svijetu, u zagrebačkom Bogaloou organiziran je nastup banda koji svojim senzibilitetom itekako odgovara irskim bandovima koji kombiniraju etno i rock – Gustafima.
Otvaranje večeri pripalo je predstavljanju Edi East Trance Bluesa, side bandu lidera Gustafa Edija Maružina. Minimalistički blues bez pretencioznosti i konkretna svirka dočekalo je već pristiglu publiku, kao i one koji su polako ulazili u klub. Bend je svojom blues vožnjom prošao kroz dosad objavljena dva studijska albuma uz zanimljive Edijeve najave pjesama. Okupljeni su se lagano njihali na “Puž Blues” a osobito je dobro odjeknula “Au P.M.” Edi East Trance Blues je band koji zaslužuje i više od zagrijavanja za njihov matični sastav, tako da bi možda i neki manji prostor bio pogodniji za još detaljnije predstavljanje kompletna materijala.
Nakon kratka odmora Edi i ekipa vraćaju se u proširenom sastavu kao Gustafi i tada kreće klasična štala na koju smo navikli, ali i štala koju smo predugo čekali. Posljednji put u Zagrebu imali su veći nastup kad su promovirali svoj posljednji studijski album Maneštra iz 2015. godine, a sve su oduševili uoči Nove godine nešto manjim koncertom u Tvornici kulture. Sad me zanimalo me s koliko entuzijazma Edi i ekipa sviraju hitove Gustafa, a koliko su duboko uronjeni u blues drugoga Edijevog benda kojim je okupiran posljednjih godina.
Od laganog ispipavanja terena u uvodnoj “Eat and Die” i “Sinoć san ubraća grdo”, postajalo je sve razuzdanije i bilo je jasno koliko je svirka Gustafa nedostajala ne samo njima, nego i publici. Oduševljena publika je u glas zapjevala “I da san zna” i “Kega si sanjala”, zajedno s Edijem čak i nakon završetka samih pjesama.
Premda nisu diskografski aktivni od Maneštre (a sudeći po onome što sam čuo, Edi ne namjerava tako skoro u studio s Gustafima), imaju dovoljno pa i previše legendarnog materijala koji mogu uvijek svirati. No, oni se nikako neće pretvoriti u bezlični stroj za tezgarenje – ne samo zbog toga što Edi Maružin očito briljira i s drugim bandom nego i zbog toga što uvijek mogu na bezbroj načina odsvirati što god požele i očito je koliko sam bend uživa u tome. Na set-listi se našla čak i “Brkica” koju u onoj izvornoj verziji nisu odsvirali dosta dugo, a bilo je tu mjesta i za “Katarinu”, “Jesen”, “Proljeće”, ali i legendarnu “Vrhi Ćićarije”.
Raspoložena ekipa na stageu s naglaskom na odličnu brass sekciju, raspoložena publika i – što nam je sinoć trebalo više od toga? “Da gremo u nebo!”, kako je grmio Boogaloo na refrenu pjesme “Sanjati ćemo žuto”. I tako je ta luda istarska vožnja trajala dva sata dok je finale polako stizalo s “Tebe san ja”, “Črnom žabom” ili “Kadi su ta vrata”. Gustafi su jedan od bendova koji uvijek bezrezervno daju sve od sebe i koji svoj staž opravdaju ogromnom količinom energije prilikom svakog izlaska na pozornicu, što se pokazalo i na ovome zagrebačkom koncertu.
